Ѵ, ѵ (іжыца) — знак стараславенскай азбукі. Паходзіць ад грэцкага знаку іпсілён (Υ, υ). У старабеларускай і расейскай мовах выкарыстоўвалася для пазначэньня галоснага гуку [і] у нешматлікіх словах грэцкага паходжаньня (мѵро, сѵнодъ, сѵмволъ). Напісаньне ў старажытнай кірыліцы — у ці Y, у глаголіцы — .
Лікавае значэньне іжыцы ў стараславенскай кірыліцы — 400, у глаголіцы лікавага значэньня ня мае.
Уласна іжыца ў найстаражытнай пісьмовасьці выкарыстоўвалася вельмі рэдка, звычайна ў значэньні знаку Ю, але галоўным чынам у спалучэньні з О па грэцкім узоры (ου) дала знак, які пазначае гук [у] двазнак Ѹ, ѹ («ук»), які ў абедзьвюх славенскіх азбуках лічыцца асобным знакам. Спачатку ук у кірыліцы звычайна выглядаў як ѹ; пры нястачы месца (звычайна пад канец радкоў) іжыцу ставілі на О і атрымвалася штосьці рогападобнае (у выглядзе лічбы 8 са зрэзанай верхавінай). У старарускай пісьмовасьці спалучэньне ў большасьці выпадкаў спрасьцілася да у — тым самым супаўшы з раньняй іжыцай і даўшы пачатак сучаснаму знаку У.
З 14 стагодзьдзя паўднёваславенскія кніжнікі пры выпраўленьні царкоўных кніг шырока аднаўлялі іжыцу (то бок іпсілон) у грэцкіх запазычаных словах. Аднак яна ўжо да таго часу набыла зьменены выгляд, страціўшы ніжні хвост. Менавіта ў такім, бясхвостым выглядзе яна была прыўнесена падчас другога паўднёваславенскага ўплыву на Русь і захавалася ў царкоўных кнігах дагэтуль. Правілы ўжытку іжыцы, ука доўгі час зьмяняліся, але ўрэшце (з другой паловы 17 стагодзьдзя) царкоўнаславенская пісьмовасьць на Русі (і пад яе ўплывам — у Сэрбіі й Баўгарыі, згубіўшых уласныя пераводы царкоўнай мовы) усталявалася ў наступным выглядзе:
гук [у] напачатку словаў выяўляецца злукаю знакаў («он-ік»);
у сярэдзіне ж і ў канцы — рогападобны знак (уласна «ук»);
у якасьці лікавага знака для ліку 400 выкарыстоўваецца у-вобразны знак «ук»;
уласна іжыца выкарыстоўваецца ў запазычаных (звычайна з грэцкае ці праз грэцкую мову) словах і чытаецца альбо як [і], альбо як [у] (Паѵелъ, Єѵа) — звычайна пасьля знакаў е ці а, перадаючыя грэцкія злукі знакаў εὐ і αὐ.
